...................
....................................
.................................................
........................
ม้านั่ง รกร้าง เดียวดาย
เราสอง ข้างกาย เคยเคียง....
.................................
....................
...........
ทำงานแบบไม่มีวันหยุดมาสองอาทิตย์แล้ว
อาทิตย์ก่อนไปราชการ จ.จันทบุรี-จ.ตราด
อาทิตย์ที่ผ่านมาไปราชการอีกเช่นเคยที่ระยองฮิ
ถึงจะเหนื่อยกับการทำงาน...
แต่ก็ได้อานิสงส์ เก็บรูปสวยๆมาฝาก
................................
.............
ไปราชการระยองครั้งนี้
ได้กลับมานั่งตรงที่เดิม นึกถึงความหลังไปเรื่อยเปื่อย
สถานีวิทยุกระจายเสียงกรมประมงจังหวัดระยอง
ตึกแปดเหลี่ยม บนเขาสูง......
สองปีกว่าแล้วซินะ อะไรๆ ก็ยังดูเหมือนเดิม
มีเพียงแต่เรา....ที่เปลี่ยนไป
...................................
................
สิ่งแรกที่มาถึง ผมตรงไปยังที่เดิม ที่ ที่มีความทรงจำดีๆซ่อนอยู่
แม้จะต้องเดินขึ้นบันไดถึง 5 ชั้น
แต่ใจผม นึกถึงสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นที่นี่จนลืมเหนื่อย
บนสุดของตึกเป็นดาดฟ้า มองเห็นวิวทะเล 360 องศา
สายตาของผม จับจ้องกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า...
ชุดโต๊ะม้าหิน ยังอยู่ที่เดิม
6 ชีวิต เคยนั่งร่ำสุรา คุยเรื่องสัพเพเหระ จนดึกดื่น
เราสองคน น้อยนักที่ได้พูดคุย มีเพียงสายตาที่ส่งถึงกัน
..................................
................
บางจังหวะ ตามแต่โอกาสที่ผมจะฉวยได้..
ที่ด้านนึงของดาดฟ้า
เราออกมายืนคุยกัน เงียบๆสองคน
ภายใต้ท้องฟ้าที่มืดมิดในคืนนั้น
ผมไม่อาจเดาได้ ว่าเธอคิดอะไรอยู่
...............................
...............
บทสนทนาจบลง เธอผละออกไปแล้ว..
เหลือเพียงผม ที่ยังคงทอดสายตาไปกับภาพเบื้องหน้า
เผลอคิดไปไกล ว่าความสัมพันธ์ของเรา จะป็นยังไงต่อไป
คืนนั้น มีคำถามเกิดขึ้นในใจมากมาย
แต่วันนี้ ทุกคำถาม มีคำตอบหมดแล้ว
......................................
...................
หมดเวลาอ้อยอิ่ง รำลึกความหลัง
ผมก้าวลงบันไดช้าๆ มายังห้องพักรับรอง
ภาพวันเก่าๆ เลื่อนผ่านไปทีละภาพ ตามจังหวะขั้นบันได 
ระเบียงหน้าห้องตรงนี้ เราเคยยืนถ่ายรูปคู่กัน ผมยังจำได้ดี
แค่ชั่วอึดใจ...ผมละสายตาจากภาพเดิมๆ
จัดสัมภาระเข้าที่ เตรียมตัวสำหรับมื้อเย็นของวันนี้
..........................................
.....................
มื้อเย็นเริ่มขึ้นที่โต๊ะม้าหินตัวเดิม กับบรรยากาศเดิมๆ
ผมเดินไปมุมนู้น มุมนี้ ของดาดฟ้า...
เหมือนคนสูญเสียความทรงจำที่อยากจะรื้อฟื้น
คืนนี้ ผมนั่งอยู่ที่นี่คนเดียว .....
มันเงียบสงบพอที่จะได้ทบทวนสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในคืนนั้น
แล้ว..รอยยิ้ม ก็ผุดขึ้นที่มุมปากอีกครั้ง
..................................
...................
กับเวลาสองปีกว่าที่ผ่านไป มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายในชีวิตผม
ทั้งดีบ้าง ไม่ดีบ้าง ควรจำบ้าง ควรลืมบ้างก็ตามแต่
แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้น ณ ที่แห่งนี้... คืนที่เราสบตากันแทนคำพูด
หรือแม้แต่ช่วงเวลาที่เราลงเล่นน้ำทะเลใต้แสงจันทร์ ที่หาดสวนสน
อ้อมกอดของเราใต้ผิวน้ำ แทนความหมายร้อยพัน....
...ล้วนเป็นหนึ่งในความทรงจำดีๆ ที่ไม่อาจลืม
........................................
.......................
....ดื่มสุรากับเพื่อนรู้ใจ พันจอกมิเมามาย....
คืนนี้ มีเพียงผมคนเดียว...
แอลกอฮอล์ที่แทรกซึมตามกระแสเลือด จึงมีอานุภาพมากกว่าทุกครั้ง
ผมชักจะเริ่มง่วงแล้วล่ะ จะด้วยความเมาหรืออ่อนเพลียก็แล้วแต่...
ผมคงต้องเข้านอนซะที เก็บแรงไว้สำหรับทำงานในวันพรุ่งนี้
ราตรีสวัสดิ์ เจ้าลีโอ ขอบคุณ ที่อยู่เป็นเพื่อนกัน ในคืนที่เงียบเหงา
.............................................
.........................
ตื่นแต่เช้า แบบไม่ตั้งใจ
เบียร์ที่กินไปเมื่อคืน บวกกับอากาศเย็นๆ ทำให้ต้องลุกเข้าห้องน้ำ
ไหนๆก็ตื่นแล้ว ขอขึ้นไปชมพระอาทิตย์ขึ้นซะหน่อย
ถึงฟ้าวันนี้จะไม่ค่อยสวย...แต่การได้ยืนหยีตา ดูพระอาทิตย์ขึ้นสูดอากาสยามเช้า
ก็ทำให้สดชื่นได้ไม่น้อยเหมือนกัน
...........................................
.....................
อาหารบนโต๊ะ ขวดเบียร์ที่กินไว้เมื่อคืน...
ก่อนที่จะเข้านอน ผมรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้าย...เก็บกวาด ล้างจานเรียบร้อย
คนดูแลที่นี่จะได้ไม่ด่าเอา
เดี๋ยวคราวหน้าเค้าไม่อนุญาตให้มาเมาบนนี้ล่ะก็ หมดสนุกแย่เลย
.............................................
......................
ดวงอาทิตย์สูงขึ้นทุกนาที....
สำหรับผมที่ไม่มีนาฬิกาติดตัวในตอนนี้
ไออุ่นของแสงแดดที่แผดเผาร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ดูเหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่เตือนว่า เช้าวันใหม่ ได้เริ่มขึ้นแล้ว
คงต้องลงไปเตรียมตัว เก็บข้าวของ เดินทางไปทำงานที่ได้รับมอบหมาย
ลาก่อน สถานที่แห่งความทรงจำ...สัญญา ว่าเราจะได้เจอกันอีก
................................................
........................
เดินทางมาเกือบร้อยกิโล งานกฐินที่วัดแห่งนึงใน จ.ระยอง
เป็นกฐินสามัคคีหลายสาย รวบเงินทำบุญได้ 9 แสนกว่าบาทเลยทีเดียว
วัดนี้ ยังไม่มีโบสถ์ เมรุ ฯลฯ มีเพียงศาลา สำหรับทำวัตรเท่านั้น
พระที่นี่สำรวมมาก ฉันมื้อเดียว เวลาฉันก็นั่งเป็นระเบียบ และเงียบมาก
ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงช้อนกระทบกัน
และยังมีพระฝรั่ง ที่เลื่อมใสในพุทธศาสนา ถึง 5-6 รูปเชียว
........................................
.....................
ภายในวัดร่มรื่นมาก ธรรมชาติยังคงอยู่ให้ชื่นใจ
พระที่เสร็จกิจต่างๆแล้ว จะแยกย้ายกันไปภาวนาศีลตามแต่สะดวก
แต่ส่วนใหญ่ จะเห็นพระเดินขึ้นเขา นึกสงสัยเลยเดินตามขึ้นไป
ขึ้นไปได้หน่อยเดียว รู้สึกเหนื่อย หายใจไม่ออก ..หันหลังกลับดีกว่า
จะว่าไป หนทางสู่นิพพาน คงจะต้องตรากตรำ อดทนและพากเพียร
เหมือนการเดินขึ้นเขานี่แน่เลย ใครบุญไม่ถึงก็ต้องยอมแพ้กลางทาง
............................................
........................
เดินสำรวจบริเวณรอบวัด
ถึงแดดจะแรงไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกเหนื่อยเท่าไหร่
คงเป็นเพราะอยู่ในวัด จิตใจเลยไม่ว้าวุ่นละมั้ง
.........................................
.....................
โดยรอบของวัด แบ่งบริเวณเป็นสัดส่วน สำหรับพระ สำหรับโยม...
จัดแต่งสถานที่สวยงาม บางมุมให้อารมณ์เหมือนมาเที่ยวพักผ่อนตามรีสอร์ทสวยๆก็ไม่ปาน
.........................................
..................
ที่นี่เกือบเรียกได้ว่ากันดาน เพราะทางเข้าลึกมาก และเป็นทางลูกรังตลอด
แต่ภายในวัด สะอาดสะอ้าน เป็นระเบียบเรียบร้อย
ต่างจากวัดชนบททั่วไป เหมาะแก่การแสวงบุญเป็นอย่างยิ่ง
.............................
.................................................
............................
ทำงานตามที่ได้รับมอบหมายเสร็จสมบูรณ์แล้ว เตรียมตัวเดินทางกลับ...
เดินออกมาบริเวณจอดรถ ข้างๆเป็นสวนยาง
และ...สุดท้ายนี้...สำหรับคุณ
ใบไม้ พลิ้วไหว ลู่ลม
ไม้ใหญ่ โค่นล้ม หักง่าย
แข็งกร้าว โอนอ่อน เกิดผล
ใจตน กายตน ตรองดู
.................
.................................................
เป็นกำลังใจ...อยู่ข้างๆคุณเสมอนะ...
