ภายใต้ภาระกิจ “กระต่ายดง”
สู้ไม่สู้........สู้ๆ
ลุยไม่ลุย.....ลุยๆ
เหนื่อยไม่เหนื่อย....ไม่เหนื่อย
(มึงไม่เหนื่อย..แต่กรุเหนื่อยนะ..สาดดดด)
..................
..............................
ไปฝึกคราวนี้ มีหลายเรื่องน่าประทับใจ
ทั้งความสามัคคี ความมีน้ำใจ
อ้อ!...นอกจากคนที่มีน้ำใจแล้ว..
คนแล้งน้ำใจก็ได้เห็นงานนี้แหละ
.........
ระหว่างทาง...
มีอุปสรรคที่ทุกคนในกลุ่มต้องระดมความคิด
เพื่อแก้ไขปัญหา แต่ด้วยความสามัคคี
พวกเราทั้งหมดก็ผ่านไปได้อย่างไม่ลำบากนัก
แต่คนที่ลำบากที่สุด ก็ไอ้กระผมนี่แหละ
.........
เข้าฐานแรก โดนลากถูลู่ถูกัง จนพื้นรองเท้าข้างซ้ายหลุด
ด้วยความเสียดาย..เก็บพื้นรองเท้าใส่กระเป๋ากุงเกง
เดินต่อมาไม่ถึง 10 เมตร...เจอแอ่งน้ำขนาดยักษ์
จะเลี่ยงก็ไม่ได้..เลยต้องลุยน้ำด้วยใจตุ๊บๆต่อมๆ
แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น...
รองเท้าคู้ชีพ อยู่ด้วยกันมาหลายปี...
ทีนี้ไม่ใช่แค่พื้นรองเท้าครับพี่น้อง
รองเท้าทั้ง 2 ข้าง หลุดเป็นชิ้นๆ ชนิดจำสภาพเดิมไม่ได้เลยทีเดียว
...ตั้งแต่ฐานแรกยันฐานสุดท้าย
ระยะทาง 5 กิโลแม้ว...
กรุเดินตรีนเปล่าเพียวๆเลย....อื้อออ...ฮืออออ
...แล้วในป่านะ..
ถึงรอยทางมันจะช้ำแค่ไหน
ตีนแล้วตีนเล่าแค่ไหน
ก็ไม่ได้ช่วยให้หินคมๆ หนามแหลมๆ...
ถนอมตรีนกรุแต่อย่างใด...
..........
.....................
ข้อคิด คำคม ..อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจรองเท้า
.....................
..........
กระต่ายเมือง : เป็นไง ไปเที่ยว..หนุกป่าว
กระต่ายดง : โหยพี่ ..สุดตีนเลย
กระต่ายเมือง : สุดตีนนี่ มันส์ใช่มั้ยวะ
กระต่ายดง : ป่าว..แหกสุดตีนเลย ดูดิ่ ตีนแหกหมด เจ็บชิบหาย
ใครใส่รองเท้าผ้าใบไปนะ ลุยน้ำลุยโคลนที่นี่ ไม่ต้องหวังเอากลับมาซักเลยพี่
กระต่ายเมือง : ไรวะ มันเลอะเทอะ ขนาดซักไม่ออกเลยหรอ
กระต่ายดง : หึ..ไม่ต้องเอากลับมาซักให้เหนื่อยหรอกพี่
แมร่ง..ขาดกระจุย โยนทิ้งได้เลย
.............
........
ปล.1 คนที่ทำงานอยู่ที่เดียวกัน คุยหยอกล้อกันประจำ มีรองเท้าสองคู่
แต่กลับไม่ถามไถ่ และปฏิเสธที่จะให้ยืมรองเท้า
ปล.2 คนที่ไม่ได้ทำงานด้วยกัน ไม่เคยคุยกัน แต่แสดงความเป็นห่วงตลอดทาง
ตัวเองยอมใส่ผ้าใบเปียกๆ เหม็นๆ และเสียสละรองเท้าแตะให้ใส่กลับ
ปล.3 ขอบคุณสำหรับน้ำใจและรองเท้าครับพี่ วันนี้เอารองเท้าไปคืนพร้อมซื้อคู่ใหม่แถมให้ด้วย
ปล.4 ถอดเสื้อผ้าออกมา เพิ่งเห็นว่าแดดเผาซะเกรียมเลย กลายเป็นคนผิวสองสีในบัดดล
....................
.........
10 ความคิดเห็น:
ถึงจะเหนื่อย
แต่เท่าที่อ่านดู
ก็ได้ อะไรกลับมาเยอะนี่นา
อย่างน้อยก็ ความเหนื่อย
5555+
^^
เคยเจอเหตุการณ์รองเท้าทรยศเหมือนกันค่ะ
ใส่ผ้าใบคู่นานนมไปไปเที่ยวเหนือ
กาวหลุดเฉยเลย ต้องหาซื้อฟองน้ำเพื่อเดินป่า
เศร้าจิตมากค่ะ ตอนนั้นน่ะ ^^"
งึด ๆ . . พักผ่อนเยอะ ๆ นะ
ข้อคิด คำคม ..อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจรองเท้า
คมนะเนี๊ยยยยย
คำเนี่ยยย
คิดถึงค่ะ
อิอิ
คนอารายยย.
ชอบแวะมาแซววว
อิอิ
ตอนแรกอ่านแล้วนึกว่าไปฝึกรด.ซะแร้น ทรหดอดทนขนาดนั้น
ที่ไหนได้ไปเที่ยว แปร่วว
ไอ้คนที่ไม่ให้ยืมรองเท้า น่าถามมันนัก ไม่ให้ยืมเพราะอะไร ฮ่วย
อืม เวลาไปฝึกอะไรแบบนี้เนี่ย มันได้เห็นธาตุแท้ของคนจริงๆค่ะ
เชอะต้องไปตากแดดถึงได้ผิวสองสี สู้เค้าไม่ได้ นั่งทำงานในห้องแอร์ทั้งวันยังมีผิวสองสีเหมือนกัน
สีน้ำตาลอ่อนในร่มผ้า กะสีน้ำตาลเข้มนอกร่มผ้า
ไม่ขาวสีขาวปรากฏ
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
+++ ^__________________________^ +++
โห ...อึดจริงๆ นายแน่มาก
เรื่องรองเท้าอย่าไปคิดมากนะ
ที่เค้าไม่ให้ยืม อาจเป็นเพราะเป็นรองเท่าหลุยส์ติงต๊อง
คู่ละแสนกว่าบาท ที่พกเอาไปด้วยก็ได้ ก๊ากกกส์
อย่าไปอาฆาตเค้าเลย ..แต่จงจำเอาไว้ให้แม่น
ว่าอย่ามายืมเรามั่งละก๊านนนนน
คิก คิก
เสียรองเท้าคู่ใจไป
แต่กลับได้น้ำใจเพื่อนใหม่กลับมา
เราว่าคุ้มนะคะ อย่างน้อยได้รู้จัก น้ำใจคนมากขึ้น
พักผ่อนให้หายเหนื่อย นะคะ
ทำเปงรู้ดีเนอะคนเรา
5555555+
แสดงความคิดเห็น