ร้องไห้ด้วยความดีใจ

..........
....................

....
เป็นอีกครั้งที่คุณเสียสละ ลงไปทำงานที่นราธิวาส
เป็นอีกครั้งที่ข้อร้องว่าอย่าไป แต่คุณก็ปฏิเสธด้วยเหตุผลว่า ทำแล้วมันอิ่มใจ
เป็นอีกครั้งที่ต้องคอยเป็นห่วง แต่คุณก็บอกเสมอว่าหากตายในหน้าที่ก็ไม่เคยเสียดายชีวิต
.....
เมื่อวานเราคุยกันครั้งสุดท้ายตอนหกโมงเย็น คุณบอกว่าจะออกไปกินข้าว
หลังจากนั้นก็ติดต่อคุณไม่ได้อีกเลย
ปกติจะคุยกันตลอดทุกช่วงเวลาที่มีโอกาส
ที่นั่นก็ใช่ว่าจะไม่มีสัญญาณ
พอรู้ว่าติดต่อไม่ได้ ยิ่งร้อนใจ
กดโทรฯจนเจ๊งคามือ โทรไปหลายร้อยสาย
เป็นการโทรฯที่ทรหดที่สุดในชีวิต ทุกห้านาทีเห็นจะได้
นอนถือโทรไว้ในมือตลอด เผื่อคุณโทรกลับมา
มองนาฬิกา เริ่มโทรแบบทรหดตอนประมาณสี่ทุ่ม
รู้ทั้งรู้ว่าติดต่อไม่ได้แต่ก็ยังโทร
หวังว่าจะได้ยินเสียงคุณ ได้รู้ว่าคุณปลอดภัยดี
สายสุดท้ายประมาณตีสาม
แล้วมากระหน่ำโทรใหม่ตอนเช้าวันนี้
.....
โทรไปฝากข้อความไว้กับเจ้าหน้าที่ศูนย์
ให้คุณติดต่อกลับด่วนที่สุด
ได้แต่รอด้วยใจเสียๆ
และร้อนรนยิ่งกว่าอะไร
....
ในที่สุด เสียงเพลงคุ้นหูก็ดังขึ้น
น้ำตาไหลแบบไม่รู้ตัว พูดอะไรไม่ออก
ถ้าสังเกตให้ดี คุณจะได้ยินว่าคุยกับคุณแค่ไม่กี่คำ
เพราะกลัวว่าคุณรู้ว่าร้องไห้
และถ้าปลอบเมื่อไหร่ มันจะร้องหนักว่าเดิม
พอรู้ว่าปลอดภัยดีก็รีบตัดบทวางสาย
นั่งเช็ดน้ำตาทั้งรอยยิ้ม
.....
การร้องไห้ด้วยความดีใจมันเป็นแบบนี้นี่เอง
.....
ปล.ไม่รู้ว่าหากต้องตายจากกันขึ้นมาจริงๆ จะทนรับไหวรึเปล่า เพราะแค่นี้ก็ทรมานแทบขาดใจแล้ว
....

ห้ามหัวเราะเยาะนะ
....
.......
ปล.สุดท้าย สาเหตุที่ติอต่อไม่ได้คือ สัญญาณล่ม
คนที่นั่นบอกว่า บางทีก็ล่มไปสองสามวันเลยทีเดียว
..........
.....
ปล.ท้ายสุด รูปข้างบนบรรยากาศมาคุมาก
เป็นวันที่เมฆลอยต่ำ เพราะฝนตกหนักในเวลาต่อมา
พอตบแฟลชเข้าไป เลยดูน่าสะพรึงกลัวแบบนี้แล...
.....
.....
.....