ฟ้าหลังฝน

...
...

...

เช้านี้ใช้เวลาอยู่บนดาดฟ้านานกว่าทุกครั้ง
ตั้งแต่ฝนเริ่มตั้งเค้า
ฝนเริ่มตก

ฝนตกหนัก
ฝนซา

ฝนหยุดตก

จนกระทั่ง เริ่มมีแดด
...
นั่งมองเมฆ

ที่เปลี่ยนรูปทรงไปตามแรงลม
นั่งมองฟ้า

ที่เปลี่ยนสีไปตามแสง
นั่งมองขนาดของเม็ดฝน..
ที่ไม่ต่างไปจากน้ำตา..
ซึ่งเปลี่ยนแปลงไปตามความกดดัน
...
"ฟ้าหลังฝน" ที่คนพูดถึงกันมากมาย
วันนี้ได้เห็นกับตาตัวเอง...
และเชื่ออย่างเต็มหัวใจ
ว่า...
"ฟ้าใส" ที่เกิดขึ้นหลัง "ฟ้าหม่น"
เป็นฟ้าที่สดใสกว่าฟ้าไหนๆ
...
น่าจะเข้าทำนองที่ว่า...
"ถ้าไม่รู้จักความทุกข์..
ก็คงไม่ได้รู้จักกับความสุข"
...
"ฟ้าหม่น" จึงเป็นสิ่งที่ช่วยทำให้..
"ฟ้าใส" มี "คุณค่า"

มากกว่า.."ฟ้า" ที่สดใสมาตลอดทั้งวัน
...
เวลาที่หมดไปกับการทอดอารมณ์ในเช้านี้
หากไม่ได้ตีค่าเป็นตัวเงิน
ก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่า..
ได้อะไรดีๆกลับมาบ้างเหมือนกัน
...
ความไม่เร่งรีบและไม่มีสิ่งเร่งเร้า
ทำให้มีเวลามากพอที่จะอดทน..
เฝ้ารอให้เมฆดำผ่านพ้นไป
...
แต่ในชีวิตจริง..
จะมีซักกี่คน
ที่มีโอกาสได้เห็นฟ้าที่สดใส
...
ภายใต้ข้อจำกัดหลากหลาย..
จะมีซักกี่คน
ที่มีโอกาส "ได้รอ" และ "รอได้"
จนได้เห็น..."ฟ้าหลังฝน"
...

...